Τον Μάρτιο του 1943, η Ελλάδα βρισκόταν υπό την κατοχή των δυνάμεων του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία). Οι Γερμανοί, έχοντας μεγάλες απώλειες μετά την ήττα τους στο Στάλινγκραντ, προσπάθησαν να αναπληρώσουν το εργατικό τους δυναμικό επιβάλλοντας πολιτική επιστράτευση στους Έλληνες. Σύμφωνα με το διάταγμα του αντιστράτηγου Αλεξάντερ Λερ, οι άνδρες ηλικίας 16-45 ετών θα έπρεπε να εργαστούν για τις γερμανικές δυνάμεις, είτε εντός είτε εκτός Ελλάδας, συχνά υπό άθλιες συνθήκες.
Η απόφαση αυτή προκάλεσε έντονη ανησυχία και αντίδραση. Το ΕΑΜ, μαζί με τις οργανώσεις του, όπως το Εργατικό ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ, κινητοποιήθηκαν άμεσα. Στις 24 Φεβρουαρίου 1943 πραγματοποιήθηκε μαζική απεργία και διαδήλωση, όπου χιλιάδες λαού κατέλαβαν το Υπουργείο Εργασίας και έκαψαν τους καταλόγους επιστράτευσης.
Η κορύφωση της αντίστασης ήρθε στις 5 Μαρτίου 1943, όταν πάνω από 200.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας, φωνάζοντας συνθήματα κατά της επιστράτευσης. Οι δυνάμεις κατοχής απάντησαν με βίαιη καταστολή, με αποτέλεσμα 10 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Ωστόσο, η αποφασιστικότητα του λαού ανάγκασε τους κατακτητές να αναστείλουν τα σχέδιά τους.
Η νίκη αυτή δεν ήταν μόνο μια επιτυχία της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και μια απόδειξη της δύναμης της λαϊκής ενότητας. Παρά τις δύσκολες συνθήκες της Κατοχής, ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι η οργανωμένη και μαζική αντίσταση μπορούσε να ματαιώσει ακόμα και τις πιο σκληρές αποφάσεις των κατακτητών.