Η κρίση της στέγασης στη Γερμανία βαθαίνει χρόνο με τον χρόνο, με το Βερολίνο να αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχίας. Παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για ενίσχυση της κοινωνικής κατοικίας, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: οι κυβερνητικοί στόχοι αποτυγχάνουν, η πρόσβαση σε προσιτή στέγη περιορίζεται δραματικά και η κοινωνική συνοχή υπονομεύεται.
Στην πρωτεύουσα, όπου κυβερνά συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Σήμερα, οι κοινωνικές κατοικίες είναι λιγότερες από 90.000, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ξεπερνούσαν τις 360.000. Παρά τις εξαγγελίες για την ανέγερση 20.000 νέων κατοικιών ετησίως (εκ των οποίων 5.000 κοινωνικές), οι αριθμοί απέχουν δραματικά από τους στόχους. Αντί για ουσιαστικές λύσεις, οι αρμόδιοι πολιτικοί επιδίδονται σε ευχολόγια και υποβαθμισμένους στόχους, αποδεχόμενοι τη συνεχή επιδείνωση.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο τοπικό. Πανεθνικά, η Γερμανία βλέπει το απόθεμα κοινωνικών κατοικιών να συρρικνώνεται. Από το 2006 μέχρι σήμερα, ο αριθμός τους έχει μειωθεί κατά 50%. Επιπλέον, δεκάδες χιλιάδες κατοικίες κάθε χρόνο παύουν να καλύπτονται από κοινωνική προστασία, καθώς λήγουν οι περιορισμοί που όριζαν ότι τα ενοίκια έπρεπε να διατηρούνται σε προσιτά επίπεδα. Μετά τη λήξη της προστασίας, οι κατοικίες αυτές περνούν στην ελεύθερη αγορά και τα ενοίκια εκτοξεύονται. Έτσι, όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι, νέοι ή οικογένειες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή στέγη.
Παρά την τεράστια ανάγκη, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να μιλούν γενικόλογα για «οικοδομικό turbo», χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις, χωρίς κριτήρια για το ποιοι θα ωφεληθούν, χωρίς σαφή μέτρα προστασίας των ενοικιαστών. Το μόνο που φαίνεται να ενισχύεται είναι τα συμφέροντα μεγάλων ιδιωτικών ομίλων ακινήτων, που επιδοτούνται για να κατασκευάζουν πολυτελή συγκροτήματα χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα.
Η απάντηση είναι πλέον επιτακτική: κοινωνικοποίηση της κατοικίας, δημιουργία δημόσιου ταμείου για την επαναδημοτικοποίηση ακινήτων και καθιέρωση μόνιμης κοινωνικής προστασίας για κάθε κοινωνική κατοικία. Γιατί η στέγη δεν είναι εμπόρευμα για λίγους: είναι αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα για όλους.
Με πληροφορίες από την junge Welt
