Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του σωματείου εργαζομένων στη Hellenic Train και παραμονή της Εργατικής Πρωτομαγιάς, ο Κώστας Γενιδούνιας, πρώην πρόεδρος του σωματείου, απολύεται από την εταιρεία επειδή έκανε το αυτονόητα, δηλαδή μίλησε δημόσια για τα προβλήματα στην ασφάλεια του Ελληνικού σιδηρόδρομου.
Ο Κ. Γενιδούνιας υπήρξε από τις λίγες φωνές μέσα στον σιδηροδρομικό κλάδο που με συνέπεια και τεκμηρίωση κατήγγειλαν τα σοβαρά προβλήματα ασφάλειας, πολύ πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν σώπασε ούτε μετά. Βρέθηκε στις κινητοποιήσεις, στις συγκεντρώσεις, απαίτησε διαφάνεια και δικαιοσύνη για τα θύματα. Ανέδειξε τις εγκληματικές ευθύνες όχι μόνο της εταιρείας, αλλά και της κυβέρνησης, η οποία τον απέκλεισε από μάρτυρα στην εξεταστική επιτροπή για το έγκλημα των Τεμπών.
Μετά από αυτό, ήρθε η “τιμωρία”.
Η απομάκρυνσή του στέλνει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα: όποιος υψώνει το ανάστημά του, όποιος καταγγέλλει, όποιος επιμένει να υπερασπίζεται την ασφάλεια, τα δικαιώματα και τη συλλογική δράση, είναι ανεπιθύμητος. Η χρονική συγκυρία μόνο τυχαία δεν είναι: πρόκειται για έναν συνδικαλιστή με ενεργό ρόλο στο σωματείο, με λόγο σαφή και μαχητικό. Η παραμονή της Πρωτομαγιάς δεν είναι απλώς μια συμβολική επιλογή — είναι πρόκληση.
Το ερώτημα είναι απλό και καίριο:
Θα περάσει αυτή η απομάκρυνση στα “ψιλά”;
Τι σκοπεύουν να κάνουν οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος μπροστά σε αυτή την ωμή φίμωση της συνδικαλιστικής δράσης; Η Hellenic Train, με την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης, επιχειρεί να επιβάλει ένα καθεστώς σιωπής και πειθαρχίας. Όποιος δεν συμμορφώνεται, εξοστρακίζεται. Και, δυστυχώς, αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό.
Η απόπειρα φίμωσης του Κώστα Γενιδούνια δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Αφορά κάθε εργαζόμενο που επιμένει να αγωνίζεται, να καταγγέλλει, να διεκδικεί. Αφορά το ίδιο το δικαίωμα στη φωνή, στην αλήθεια, στην ασφάλεια.
Η σιωπή εδώ δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
Η απαίτηση για την επαναφορά του στη δουλειά δεν είναι απλώς ζήτημα δικαίου. Είναι ζήτημα τιμής και επιβίωσης για το ίδιο το εργατικό κίνημα.
