Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό χορήγησης αίματος σε λάθος ασθενή στο νοσοκομείο Τζάνειο, επανήλθε στην επικαιρότητα και αναπτύσσεται έντονη συζήτηση για τους κινδύνους που εγκυμονούν οι διπλές βάρδιες, και ιδιαίτερα η εργασία πρωί και νύχτα.
Έχουμε επισημάνει σε πολλά δημοσιεύματα ότι η διπλοβάρδια στα νοσοκομεία – δηλαδή η εργασία την ίδια ημέρα πρωί και νύχτα– είναι παράνομη, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία.
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 3 του Π.Δ. 88/1999, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με την υποπαράγραφο ΙΑ.14, εδάφιο 2, του άρθρου πρώτου του Ν. 4093/2012:
«Για κάθε περίοδο είκοσι τεσσάρων (24) ωρών, η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη από έντεκα (11) συνεχείς ώρες».
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι ανάμεσα σε δύο βάρδιες θα πρέπει, σύμφωνα με τη νομοθεσία, να μεσολαβούν έντεκα ώρες ανάπαυσης – κάτι που δεν συμβαίνει όταν ο εργαζόμενος δουλεύει πρωί-νύχτα, δηλαδή σχολάει στις 15:00 και ξαναπιάνει δουλειά στις 23:00, με αποτέλεσμα να μεσολαβούν μόλις οκτώ ώρες ανάπαυσης, και όχι έντεκα όπως προβλέπει ο νόμος.
Ωστόσο, καραμπινάτη παρανομία υπάρχει και στην περίπτωση που ο εργαζόμενος, μετά τη λήξη της βάρδιας, συνεχίζει να εργάζεται στο νοσοκομείο σε άλλη δραστηριότητα, όπως συμβαίνει με εργαζόμενους που κάνουν 8ωρη πρωινή βάρδια και στη συνέχεια εργάζονται για 5-6 ώρες στα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία. Μιλάμε, δηλαδή, για εργασία που μπορεί να φτάσει τις 14 ώρες, χωρίς να μεσολαβεί χρόνος για ανάπαυση.
Αυτονόητα, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: Τι κάνουν τα σωματεία εργαζομένων προκειμένου να μπει τέλος σε αυτό το απαράδεκτο και παράνομο καθεστώς;
Δυστυχώς πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτή η παρανομία εφαρμόζεται όχι μόνο με απαίτηση κάποιων εργαζομένων, αλλά κυρίως με την ανοχή αρκετών σωματείων.
Απέναντι σε όλα αυτά, που είναι καταφανώς παράνομα και οδηγούν σε εξαντλητικά ωράρια με σοβαρούς κινδύνους τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τις συνθήκες νοσηλείας, η πλειονότητα των σωματείων – ακόμη και αυτά που θέλουν να αυτοχαρακτηρίζονται ταξικά – σιωπά. Επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη σιωπή και την αδράνειά τους, ισχυριζόμενοι ότι αυτό αποτελεί επιλογή των ίδιων των εργαζομένων, προκειμένου να ρυθμίσουν την προσωπική τους ζωή ή, στις περιπτώσεις υπερεργασίας, να καλύψουν το πενιχρό εισόδημά τους.
Με αυτή τους τη στάση, στην πράξη ακυρώνουν τα αιτήματα για μείωση των ωρών εργασίας, τη δημιουργία 4ης βάρδιας και τις μαζικές προσλήψεις προσωπικού, που θα οδηγούσαν σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Αναγνωρίζουν έτσι την ανικανότητά τους να οργανώσουν αγώνες για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ώστε οι εργαζόμενοι να μην αναγκάζονται να αποδέχονται αυτές τις απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες.
Όμως, τέτοια σωματεία δεν υπηρετούν τις ανάγκες των εργαζομένων. Η τακτική τους είναι βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας.
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να σπάσει αυτός ο κύκλος της σιωπής και να σταματήσει η ανοχή στα φαινόμενα κατάφωρης παρανομίας από την πλευρά του εργατικού κινήματος. Η τήρηση της εργατικής νομοθεσίας στο ζήτημα των ωραρίων είναι το ελάχιστο που πρέπει να απαιτούν τα σωματεία και να υποχρεώνουν την εργοδοσία να το εφαρμόζει. Σε αντίθετη περίπτωση ο ρόλος τους γίνεται διακοσμητικός, η εργοδοσία λειτουργεί ανεξέλεγκτα και οι εργαζόμενοι τους γυρίζουν την πλάτη.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ygeionomikoi.gr
